دو سال قبل 31 فروردین 1392 ، 52 دقیقه بامداد ناگهان حبیب آباد در صدر اخبار ایران قرار گرفت ..

خبر از این قرار بود :  « زلزله ای به قدرت 4.1 ریشتر حبیب آباد را لرزاند »

همه شهر از صدای مهیبی بیدار شدند و به سرعت خانه ها را ترک کردند بطوری که آن موقع شب بخاطر تردد زیاد وسایل نقلیه ترافیک شد ، صدای تلفن های همراه به صدا در آمد ، هر کس از هر جایی با حبیب آبادی ها آشنا بود تماس می گرفت و جویای احوال می شد . مسئولین به سرعت خود را به حبیب آباد می رساندند ، حتی مردم شهر هم سراغ همدیگر را می گرفتند ،بعضی ها مشغول خواندن دعا بودند  یا حتی نماز آیاتی که آن موقع خواندنش بر همه واجب شده بود. در دل همه هراسی بود از سویی نیرویی در وجودمان احساس میشد که ما را به مبداء هستی نزدیکتر میکرد.آن موقع یاد خدا در دل همه بسیار پر رنگ بود.حتی تا ماه ها بعد نیز این نزدیکی به خدا را احساس می کردیم.

آن شب اکثر مردم تا صبح خارج از خانه ها بیدار ماندند ...

و امروز دو سال از آن واقعه می گذرد

با خود گفتم چه شده است که یاد خدا در یک لحظه آنقدر پررنگ می شود که گویی تمام وجود انسان را در بر می گیرد و با گذشت زمان و از یاد رفتن لطف و رحمت خداوند یاد او نیز کمرنگ می شود؟ چرا ما انسان ها انقدر فراموشکاریم؟

چرا مردم و یا حتی مسئولین منتظرند تا اتفاق ناگواری بیافتد و به سراغ همدیگر روند ؟

آیا لازم است اتفاقی مانند زلزله در یک شهر بیافتد تا با همدیگر همدل و همراه شویم ؟

خدایا بفهمانم که بی تو چه می شوم، اما نشانم نده
مهربانا هم بفهمانم و هم نشانم بده که با تو چه خواهم شد