مستند پیش رو  "از هزار جریب تا قله" نام دارد که به بررسی ابعاد شخصیت استاد فرهیخته دکتر عباس ادیب حبیب آبادی پدر علم فارماکولوژی (داروسازی) ایران می پردازد. این مستند یکشنبه 11 بهمن 94  و دوشنبه 12 بهمن 94 از شبکه مستند سیما پخش گردید.
این برنامه تصویر زندگی مردی است که دانشگاه اصفهان را از انحلال نجات می دهد.

شما را به دیدن این مستند دعوت می نماییم ..

سعید دهقان یکی از چهره های شناخته شده فوتبال استان اصفهان است که فوتبال خود را از زمینهای خاکی محله پایین شهر حبیب آباد شروع کرد و موفق شد سالیان متمادی بعنوان یکی از بازیکنان تیم ذوب آهن بازی کند و در بسیاری از بازیهای این تیم در ترکیب اصلی  و به صورت ثابت حضور داشته باشد .

با تشکر از وقتی که در اختیار حباد نما قرار دادید لطفا بصورت اجمالی خود را معرفی و  بفرمایید چگونه شد که به ورزش فوتبال آن هم در سطح حرفه ای پرداختید ؟

سعید دهقان هستم متولد شهر حبیب آباد. فوتبال را در سن 8 سالگی  شروع کردم . اکثر افراد به خصوص کودکان و نوجوانان علاقمند به فوتبال هستند بنده نیز از این قاعده مستثنی نبودم . تقریبا در 7 یا 8 سالگی بود که در زمین خاکی  محله پایین حبیب آباد فوتبال را شروع کردم  نام تیم ما البرز بود و آقای علی روانبخش مربی این تیم بود. آقای روانبخش کمک کرد که بنده بیشتر به فوتبال علاقمند شوم . ایشان تیم البرز را منسجم کرد و بیشترین آموزش من در دوران کودکی با آقای روانبخش بود.

الان مدارس فوتبال هست و علاقه مندان در این مدارس ، فوتبال پایه را شروع می­کنند ولی در آن زمان  آقای روانبخش با ما کار کرد و خوب هم به ما آموزش داد .

در ادامه مطلب با حباد نما همراه باشید ...

چندماه پیش از بر و بچه های رسانه دوست داشتنی شهرمان حبیب آباد، یعنی حبادنما، با اخوی بنده تماس گرفتند که قرار مصاحبه ای بگذاریم و من هم از راز و رمز موفقیتم بگویم. راستش اون موقع چون هنوز یکی دو ماهی مونده بود به دفاع دکترام ازشون خواهش کردم که اجازه بدهند این کار به اتمام برسه و بعد این قرار رو تنظیم کنیم. الان دو ماهی میشه که تونستم مدرک دکترای مهندسی نفت رو از دانشگاه صنعتی شریف با نمره عالی دریافت کنم و دیگه عذری برای عقب انداختن دوباره اون نداشتم ولی ته دلم هم خیلی راغب نبودم. در اینکه چقدر یک چنین مصاحبه ای اثرگذار هست شک داشتم.

خوب قاعدتاً در این مصاحبه باید خودم رو معرفی می کردم. مهدی منصوری حبیب آبادی هستم، ابتدایی رو مدرسه شهید شیرودی بودم. خدابیامرز آقای کرباسی راهنماییم کرد و موفق شدم تو آزمون تیزهوشان اصفهان پذیرفته بشم و راهنمایی و دبیرستان و پیش دانشگاهی اونجا می رفتم.  روزی یک ساعت و نیم رفت و به همین میزان هم برگشت من از مدرسه طول می کشید. در اون دوران هم در کانون شهید باهنر حبیب آباد در یک جمع بسیار دوست داشتنی از همسن و سالان خودم و مربیان پر انرژی، اوقات فراغتم رو می گذراندم. سال 80 کنکور دادم و با رتبه بالا در رشته مهندسی مکانیک دانشگاه صنعتی شریف پذیرفته شدم. در حین اون دوره هم مدرک مهندسی نفت رو از همون دانشگاه هم گرفتم. فوق لیسانس همون دانشگاه شریف مهندسی مخازن نفتی رو خوندم و بعد هم به عنوان یکی از سه نفر ورودی دکتری دانشگاه شریف در رشته مهندسی نفت در سال 87 وارد این دوره شدم. مدت تقریبا سه سال از دکترایم رو هم در یکی از دانشگاه های معتبر هلند به صورت میهمان کار پژوهشی می کردم و با 4 مقاله بین المللی و شرکت در چندین کنفرانس علمی بین المللی در زمینه روش های جدید ارزیابی چاه های نفتی و گازی تونستم دکترام رو با نمره عالی به اتمام برسونم.

با یک کم تفصیل بیشتر، این کل اون چیزی بود که خوب من می تونستم درباره خودم بگم. ولی خوب حتما دوستان و همشهریان من درباره معلم حبیب آبادی، آیت الله ادیب، دکتر ادیب، پرفسور هوشنگ فقیه و ... زیاد شنیدن. اگر رزومه من رو میشه تو یک پاراگراف خلاصه کرد، حتما سوابق کاری آنها چندین صفحه مطلب مفصل می شه. حتما حجم تلاش و کوششی که اونها به کار بستن چندین برابر بوده. به هر حال نباید ظرف زمان و تسهیلاتی که حتی نسل من هم در اختیار داشته را با آنها مقایسه نمود. اما اجازه بدهید برای اینکه حرفم را بزنم از یک مثال استفاده کنم. حتما برای شما تابحال پیش آمده که خواستید در فضای باز آتش روشن کنید. احتمالا از چندتا چوب کلفت استفاده می کنید. ولی برای روشن کردن اونها از شاخه های نازک تر و یا کاغذ یا مقوایی استفاده می کنید. اون کاغذ و شاخه ها وقتی روشن می شوند به یکباره شعله ور می شوند ولی خیلی زود هم فروکش می کنند. باید خوش شانس باشیم که با یک شعله کاغذ بتونیم آتشی دائمی در یکی از چوب های کلفت ایجاد کرد. ولی اگر یکی از اونها روشن شد حتما ساعتی چند رو می شه از گرمای اون استفاده کرد. برای خیلی از همشهریان من، متاسفانه خواندن این شرح حال ها مثال شعله کاغذ رو پیدا کرده که دمی کوتاه اونها را با انگیزه می کنه ولی به همون سرعت هم به حالت اولشون بر می گردونه. چرا ما کمتر می تونیم از این شعله ها کنده درخت های اصلی وجودمون رو روشن کنیم؟

من خیلی دلم می خواد الان که به من فرصت استفاده از این رسانه دوست داشتنی شده، این سوال رو از شما همشهریانم بپرسم که چه می شود که میل به موفقیت و رسیدن به درجات بالای کاری، علمی، ورزشی و ... در شهر ما که به زعم بسیاری از متوسط استعدادی بالایی برخواردار است این قدر کم است. چندسال پیش، یک روز که برای دیدن خانواده از تهران به حبیب آباد آمده بودم، فرصتی پیش اومد که رفتم دبیرستان معلم. از محیط سرد مدرسه که بگذریم، به لطف مدیریت مدرسه، ساعتی رو با دانش آموزان یکی از کلاس ها که یادم نیست دوم تجربی بود یا ریاضی گذراندم. تو اون ساعت از برنامه های آیندشون پرسیدم، از اینکه وقتشون رو چطور می گذرونند و .... از اون کلاس 20 نفره شاید یک یا دو نفر به خودشون جرأت داده بودند که به آینده شون فکر کنند. یادم اومد که زمانی که تو همین سن تو اصفهان درس می خوندم، رفقایم ازجای خودشون  در دانشگاه آیندشون و یا کاری که می خواهند راه بیندازند، با چند درجه از شفافیت سخن می گفتند. به این اضافه کنید که دوستانی که ازشون صحبت می کنم، به فرض درس نخواندن هم به واسطه پشتوانه مالی مناسبی که داشتند، دغدغه خیلی خیلی ناجوری نداشتند. ولی من می دیدم که همشهریانم خودشون را از تحمل زحمتی به نام  تلاش برای ساختن آینده خود بسیار بی نیاز می دانستند و گویا آینده ای غیر قابل تغییر براشون نوشته شده بود. اصلاً مفهومی به نام تلاش برای موفقیت عبارتی تعریف نشده و نامفهوم به نظرشون می آمد. اصلا چرا هر سال ده ها نفر از این شهر به دانشگاه های خوب راه پیدا نمی کنند. چرا ما ورزشکار موفق در سطح استانی بسیار کم داریم و معمولا استعدادهای نونهالان هیچ گاه به سنین بالاتر نمی رسد؟

ما باید بتونیم به این سوال جواب بدیم که چی می شه که ما در جوانان و نوجوانان انگیزه کافی رو نمی بینیم. اینکه چرا با واقعیت های زندگی دورند. مسئولین فرهنگی و بزرگان شهر باید چاره ای بیندیشند. نیاز به ایجاد بستری گسترده در بین نوجوانان و جوانان است و آنگاه است که خواندن از تلاش های و موفقیت های  دیگران و همشهریانشان بسیار موثر واقع خواهد شد و در جهت دهی به تلاش های آنها اثر گذار خواهد بود. امیدوارم این دلنوشته که اندکی طولانی نیز شد، مدخل بحثی شود و دوستان عزیز من نظراتشون رو برای من و این رسانه محترم ارسال کنند تا شاید بتوانیم در حل این مشکل با مسئولین شهر عزیزمان همفکری کرده باشیم.

علی خیری‌حبیب‌آبادی در گفتگو با خبرگزاری فارس گفت: یکی از بزرگترین افتخاراتم نوشتن کتیبه‌هایی به خط نستعلیق در حرم مطهر حضرت امام علی علیه السلام است که دو سال گذشته این کار را انجام دادم.

برای مطالعه ی این مصاحبه به لینک زیر مراجعه فرمایید.

مصاحبه خبرگزاری فارس با استاد علی خیری حبیب آبادی

با عرض سلام و احترام

1. لطفا به صورت اجمالی خود را معرفی نمایید .

علی خیری حبیب آبادی متولد 1356در شهر حبیب آباد هستم ازسن 9 سالگی به رشته خوشنویسی علاقه مند شدم و با تشویق چند تن از معلمان خود از جمله آقای احمد اشرافی ،علی اکبر رضوانی و ... به تمرین خوشنویسی پرداخته و توانستم در مقاطع راهنمایی و دبیرستان همه ساله جزءنفرات برگزیده در مسابقات خوشنویسی منطقه و استان باشم بعد از طی دوره سربازی ،به تحصیلات خود ادامه داده و لیسانس ادبیات فارسی گرفتم در ادامه به انجمن خوشنویسان اصفهان رفته وپس از طی یک دوره ی یک ساله توانستم گواهینامه ممتاز خود را اخذ نمایم .بعد از طی این مرحله کار خود را با جدیت بیشتری آغاز کرده و با مطالعه و تحقیق بر روی آثار خوشنویسی در ادوار مختلف تاریخی به دانش خود افزوده و سعی نمودم با دقت و نکته سنجی خاصی از این آثار مشق نمایم در ادامه خود را از تقلید صرف از آثار اساتید رهانیده و سعی نمودم در کار خود به استقلال فکری و بصری نائل گردم . همزمان با طی روند تمرینی و پژوهشی  خود در جشنواره های خوشویسی استانی ،ملی و بین المللی شرکت نموده و موفق به کسب رتبه های برتر گردیدم که از جمله مهم ترین آن ها ،نفر اول جشنواره ملی رضوی ،نفر اول ششمین جشنواره بین المللی هنرهای تجسمی فجر و دریافت طوبی  زرین این جشنواره در محضر وزیر محترم ارشاد اسلامی و نفر برگزیده جشنواره خوشنویسی جهان اسلام در کشور ترکیه بوده است همچنین تاکنون در دهها نمایشگاه خوشنویسی شرکت نموده ام و چهار نمایشگاه انفرادی خوشنویسی برگزار نموده ام .

در حال حاضر با تدریس در انجمن خوشنویسان سعی در نشر و گسترش این هنر اصیل و اسلامی دارم و در این راه از هیچ گونه تلاشی دریغ نخواهم کرد .

2. چگونه پلکان ترقی خود را طی نمودید و برنامه آینده شما چیست ؟

بیشتر اوقات فراغت خود را مشغول به فعالیت در زمینه خوشنویسی بوده ام و از هر فرصتی بهره جستم  حتی از بیشتر علایق شخصی و تفریحی خود چشم پوشی کردم و عاشقانه این هنر را دنبال نمودم و  درکنار یادگیری این هنر به دنبال کسب کمال و معرفت بوده ام .برگزاری نمایشگاه های متعدد در اصفهان ،تهران و کشورهای مختلف  و کتابت مجموعه های ادبی همچون دیوان اشعار شعرای بزرگ این سرزمین مانند حافظ ، مولوی ، عمان سامانی و... جزء برنامه های آینده است که در نظر دارم

3. مردم و مسئولین شهر چقدر در پیشرفت شما موثر بوده اند و فکر می کنید چقدرمی توانند در پیشرفت جوانان در این رشته کمک کنند ؟

در سوق این مسیر ،تشویق پدر و مادرم و نیز معلمان دلسوز مهم ترین تاثیر رادر موفقیت من  داشته است که از هیچ کمکی دریغ نکرده اند .یقیقا خانواده ها و معلمان می توانند با استعداد یابی جوانان با استعداد در این زمینه آنها را تشویق نمایند و انها را در رشته های مورد علاقه شان یاری نمایند .

4. به عنوان یک هنرمند که دارای عناوین مختلف ملی و بین المللی می باشد ،چرا بر خلاف بسیاری از شخصیت هایی که از این شهر مهاجرت نموده اند ، شما هنوز ساکن این شهر هستید ؟و راهکار های جنابعالی جهت جلوگیری از مهاجرت چیست ؟

البته فعالیت در زمینه هنر فعالیتی انفرادی است و صرفا علاقه شخصی و در اختیار داشتن امکانات مختصر و لازم برای پرداختن به این هنر کافی است و آنچه تعیین کننده است علاقه و پشتکار است و فرقی نمی کند در کجا به این فعالیت بپردازیم مهم نتیجه و ما حصل فعالیت است که بایستی در محافل هنری و فرهنگی به نمایش گذشته شود البته  با توجه به این که هنر خوشنویسی به صورت حرفه ای و هنری درآمد زا نبوده و صرفا به صورت یک فعالیت فرهنگی و هنری می باشد طبیعتا نمی توانسته این امکان را از نظر مالی برای من فراهم نماید که بتوانم در اصفهان یا حتی تهران ساکن باشم  و به فعالیت بپردازم لذا تاکنون در حبیب آباد مانده ام ،در عین حال خودم نیز صددرصد به این فکر نبوده ام که از این شهر مهاجرت نمایم و شاید اگر اراده کامل داشتم می توانستم به هر شکلی از این شهر مهاجرت نمایم ،لذاماندگاری در حبیب آباد را از این جهت که محیطی آرام و به دور از آلودگی هوا و ترافیک و مسائل و مشکلات شهرنشینی است دوست دارم و سعی نموده ام از این فرصت نهایت استفاده را ببرم و حتی به فعالیت در زمینه های هنری دیگر  مانند شعر و ادبیات و موسیقی پرداخته ام و کلاسهایی نیز در زمینه خوشنویسی برگزار کرده ام که متاسفانه به دلیل عدم حمایت خانواده ها و نداشتن اطلاعات کافی از اهمیت هنر ومسائل هنری و فرهنگی از سوی مسئولین و خانواده ها، با استقبال چندانی مواجه نشده و لاجرم کلاس ها تعطیل شد .

در حال حاضر چه در اصفهان یا در حبیب آباد ساکن باشم همیشه نسبت به این شهر احساس مسولیت می نمایم و از هیچ گونه کمکی در جهت رشد وارتقا سطح فرهنگی و هنری آن دریغ نخواهم کرد .

برای آشنایی با بخشی از فعالیت ها و گزیده ای از آثار استاد در ادامه مطلب با ما همراه باشید .

باسلام؛

به همت دوستان عزیز قرار است در وبلاگ بخش جدیدی با عنوان " پلکان ترقی " اضافه شود.

پلکان ترقی قرار است در فواصل زمانی مختلف به سراغ همشهریانی برود که در زمینه ای موفق بوده اند و با تهیه گزارش، شما را از روند موفقیت آنها باخبر سازد.

در طی این مسیر لازم است شما مخاطبان عزیز با نظرات خوب خود ما را در ارائه بهتر این گزارش ها یاری رسانید.

در صورتی که می توانید پل ارتباطی ما با افراد موفق باشید ، حتما از طریق جیمیل حبادنما (habadnama@gmail.com) با ما در تماس باشید.